domingo, 30 de diciembre de 2012

I watched C-beams glitter in the dark near Saigon

Gran análisis de paralelismos entre Apocalypse Now y Blade Runner. Recupero, reinterpreto, redescubro y relaciono con otros referentes, gracias a Jaume Prat.


I watched C-beams glitter in the dark near Saigon

sábado, 13 de octubre de 2012

Chicago (Sufjan Stevens)




I fell in love again
All things go, all things go
Drove to Chicago
All things know, all things know
We sold our clothes to the state
I don't mind, I don't mind
I made a lot of mistakes
In my mind, in my mind

You came to take us
All things go, all things go
To recreate us
All things grow, all things grow
We had our mindset
All things know, all things know
You had to find it
All things go, all things go

I drove to New York
In the van, with my friend
We slept in parking lots
I don't mind, I don't mind
I was in love with the place
In my mind, in my mind
I made a lot of mistakes
In my mind, in my mind

You came to take us
All things go, all things go
To recreate us
All things grow, all things grow
We had our mindset
All things know, all things know
You had to find it
All things go, all things go

If I was crying
In the van, with my friend
It was for freedom
From myself and from the land
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes
I made a lot of mistakes

You came to take us
All things go, all things go
To recreate us
All things grow, all things grow
We had our mindset
All things know, all things know
You had to find it
All things go, all things go

You came to take us
All things go, all things go
To recreate us
All things grow, all things grow
We had our mindset
(I made a lot of mistakes)
All things know, all things know
(I made a lot of mistakes)
You had to find it
(I made a lot of mistakes)
All things go, all things go
(I made a lot of mistakes) 

sábado, 6 de octubre de 2012

jueves, 9 de agosto de 2012

Cut the World



Y si en un momento determinado surgiera, justo en el mismo instante, la conciencia de la conjuncion de circunstancias para poder poner en su lugar aquel cúmulo desordenado de ideas que nunca llegaban a una conclusión, y actuar. Ser libres, y decidir. Cortar con lo establecido, con una absoluta ausencia de miedo. Después volverá por un momento, pero ya estará hecho. Y todos nos miremos a los ojos después y comprendamos lo que ha sucedido, sin palabras. Y todo haya cambiado.

Imposible
Homo homini lupus


Antony and the Johnsons-Cut the World

Qué bueno es Willem Dafoe, collons!

sábado, 7 de julio de 2012

Edwyn Collins 'A Girl Like You'




I've never known a girl like you before
Now just like in a song from days of yore
Here you come a knockin', knockin' at my door
And I've never met a girl like you before

You give me just a taste so I want more and more
Now my hands are bleeding and my knees are raw
Cos now you've got me crawlin', crawlin' on the floor
And I've never met a girl like you before

You've made me acknowledge the devil in me
I hope to God I'm talkin' metaphorically
Hope that I'm talkin' allegorically
Know that I'm talkin' about the way I feel
And I've never known a girl like you before

Never,never, never, never
Never known a girl like you before

This old town's changed so much
Don't feel like I belong
Too many protest singers
Not enough protest songs

And now you've come along
Yes you've come along
And I've never met a girl like you before

sábado, 2 de junio de 2012

Justine Frischmann


Keeping a brave face in circumstances is impossible
Cannot describe
So many
Decisions
It's impossible
To know which is
The proper order - the best position, to be in
Take advantage or so it seems, the way it goes

It's tragic laid down on your side
Too easy
You know that you know
You're soaking wet, you talk too much, it's not
Necessary
Before the ice melts
I just want to say
This packet's yours
Don't ask for more,
Cos somewhere
Along the line
I've forgotten
Already

Sandman comes
Two to one
In the dark
Dark reflections
In my bed
In my head
Again
Sandman goes
Two in tow
Wet and dumb
Three's the number
Coming down
Coming round
Again



viernes, 1 de junio de 2012

Maqueta de sección constructiva



Per il Concorso di progettazione del nuovo complesso edilizio dell’Università Commerciale “Luigi Bocconi” a Milano


si hubiera tenido mas tiempo habría sido absolutamente perfecta...pero no está naaada mal


sábado, 26 de mayo de 2012

viernes, 27 de abril de 2012

Jeff Buckley - Grace



There's the moon asking to stay 
Long enough for the clouds to fly me away 
Though it's my time coming, I'm not afraid, afraid to die 
My fading voice sings of love, 
But she cries to the clicking of time,
Of time 


Wait in the fire... 


And she weeps on my arm 
Walking to the bright lights in sorrow 
Oh drink a bit of wine we both might go tomorrow,oh my love 
And the rain is falling and I believe 
My time has come 
It reminds me of the pain I might leave 
Leave behind 


Wait in the fire...


It reminds me of the pain I might leave 
leave behind... 


And I feel them drown my name 
So easy to know and forget with this kiss 
But I'm not afraid to go but it goes so slow 


Wait in the fire... 

viernes, 20 de abril de 2012


“¿Te has dado cuenta que, de vez en cuando, te puedes encontrar con alguien con quien no deberías meterte? Ese soy yo”
– Walt Kowalski, Gran Torino (2008)

Seguir aguantando estoicamente?
Ir sumando golpes, decepciones, y agresiones...pero seguir adelante, con lo que sea...ya nos arreglaremos.
Sí?

O escapar?
Es escapar esconderse, o protegerse?

Enfrentarse?
Sin futuro, claro.
Pero de verdad lo hay en las demás opciones?

Clint, ayúdanos.

martes, 17 de abril de 2012

TRESBOLILLO'S FISHBONE project


maqueta realizada entre las 19:00 pm y las 7:00 am, sin parar

sábado, 7 de abril de 2012


Sobran un par de minutos...al llegar no podía ni pensar en que tenia que apretar el botoncito

domingo, 1 de abril de 2012

Morrot



Me he vuelto a encontrar con ésta entrega...un panel de 2,33x0,84 metros
Una de las mejores que hice. Uff...cuántas horas en ésa planta.

Gracias Manuel
(...ése Hurricane!)



...y no nos olvidemos de...

The Mexican!!


lunes, 19 de marzo de 2012

Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms



I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

And I believe in Love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candlew burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

domingo, 11 de marzo de 2012

We're trying, Murakami (...but not quite)

"En líneas generales, estoy de acuerdo con la idea de que escribir novelas es una labor insana. Cuando nos planteamos escribir una novela, es decir, cuando mediante textos elaboramos una historia, liberamos, queramos o no, una especie de toxina que se halla en el origen de la existencia humana y que, de ese modo, aflora al exterior. Y todos los escritores, en mayor o menor medida, deben enfrentarse a esa toxina y, sabedores del peligro que entraña, ir asimilándola y capeándola con la mayor pericia posible. Porque sin la intervención de esa toxina no se puede llevar a cabo una auténtica labor creativa en el sentido verdadero del término (les pido perdón por la extraña metáfora que ahora emplearé, pero puede parecerse al hecho de que la parte más sabrosa del pez globo sea precisamente la más cercana al veneno). Y a eso, se mire por donde se mire, no se le puede llamar una actividad «saludable».
Dicho de otro modo, por su origen, los actos artísticos contienen en sí mismos agentes insanos y antisociales. Admito esto sin paliativos. Precisamente por ello, no son pocos los autores (y en general los artistas) que se degradan en relación a los estándares que marca la vida real o que se envuelven en el hábito de lo antisocial. También esto puedo comprenderlo. O, mejor dicho, son fenómenos innegables.
No obstante, creo que aquellos que aspiran a dedicarse a escribir novelas profesionalmente durante mucho tiempo tienen que ir desarrollando un sistema inmunitario propio que les permita hacer frente a esa peligrosa (a veces incluso letal) toxina que anida en su cuerpo. De esa manera podrá ir procesando, correcta y eficazmente, una toxina cada vez más potente. En otras palabras: podrá ir creando historias cada vez más poderosas. Pero, para poder generar y mantener a largo plazo ese sistema autoinmune, se necesita una cantidad de energía nada despreciable, energía que deberá obtener de alguna parte. ¿Y dónde se obtendrá esa energía, sino en la propia fuerza física de base?
No me gustaría que me malinterpretaran, pues tampoco pretendo decir que ésa sea la única vía correcta para un escritor. Del mismo modo que hay varios tipos de literatura, hay también varios tipos de escritores, cada uno con su propia visión del mundo. Abordan cosas distintas, como también lo son sus objetivos. De ahí que para los novelistas no exista nada calificable como la única manera correcta de hacer las cosas. Es lógico. Pero, si me permiten que les hable de mi caso concreto, les diré que, en mi opinión, el aumento de esa «fuerza física de base» es uno de los elementos indispensables para embarcarse en creaciones de cada vez mayor envergadura y estoy convencido de que se trata de algo que merece la pena (o, cuando menos, de que es mucho mejor llevarlo a cabo que no). Y, aunque sea algo muy trivial, como se dice habitualmente: «Si algo merece la pena, entonces merece poner en ello todo el empeño (e incluso a veces un poco más)».
Para tratar con cosas insanas, las personas tienen que estar lo más sanas posible. Ésa es mi teoría. Lo que es tanto como decir que los espíritus insanos necesitan también, por su parte, cuerpos sanos. Dicho así, puede sonar paradójico. Pero eso es algo que siento vivamente en mi propio cuerpo desde que me convertí en novelista. Y es que lo sano y lo insano no se hallan en polos opuestos. Tampoco se enfrentan entre sí. Se complementan mutuamente y, en algunos casos, pueden contenerse mutuamente de forma natural. A menudo, la gente que tiende a lo sano sólo piensa en lo sano, y la que tiende a lo insano sólo piensa en lo insano. Pero esas inclinaciones extremas impiden que la vida resulte de veras fructífera.
Autores que de jóvenes escribían obras excelsas y bellas, llenas de fuerza, han visto cómo, al llegar a cierta edad, acusaban una intensa extenuación. A esa peculiar forma de fatiga le va como anillo al dedo la calificación de «agotamiento literario». Quizá sus obras sean, como siempre, hermosas. Y aunque quizá su forma de agotarse posea también cierto encanto, es evidente que su energía creativa ha ido decayendo. Supongo que se debe a que la energía física de esos autores ya no es capaz de superar a la toxina con la que lidiaba a diario. La vitalidad física con la que hasta ahora se imponían naturalmente a esa toxina ha tocado techo y ha ido perdiendo su efecto inmunitario. En consecuencia, ahora les resulta muy difícil realizar una labor creativa. Se ha quebrado el equilibrio entre su imaginación y la vitalidad que la sustentaba. Tan sólo les queda utilizar sabiamente los métodos y técnicas que han cultivado hasta ese momento y aprovechar esa suerte de calor residual para, simplemente, ir haciendo ajustes de carácter formal en sus obras. Por decirlo de una manera muy prudente, me temo que sus existencias han tomado un rumbo poco agradable. Hay incluso quienes, llegados a ese punto, deciden poner fin a sus vidas. Otros deciden abandonar por completo la labor creativa y seguir otros derroteros.
A mí, de ser posible, me gustaría no llegar a «consumirme» de ese modo. La literatura en la que yo pienso es algo más espontáneo, más centrípeto, dotado de una energía positiva natural. Para mí, escribir una novela es enfrentarse a escarpadas montañas y escalar paredes de roca para, tras una larga y encarnizada lucha, alcanzar la cima. Superarse a uno mismo o perder: no hay más opciones. Siempre que escribo una novela larga tengo grabada esa imagen en mi mente.
Ni que decir tiene que, en algún momento, uno tiene que perder. Lo queramos o no, nuestro cuerpo se deteriora con el paso del tiempo. Antes o después, es derrotado y se extingue. Y, si el cuerpo se extingue, el alma (seguramente) tampoco tendrá a donde ir. Soy plenamente consciente de ello. Pero me gustaría retrasar, siquiera un poco, la llegada de ese momento (aquel en que mi vitalidad empiece a verse derrotada y superada por la toxina). A eso aspiro como escritor. Además, hoy por hoy, no tengo tiempo de «consumirme». Precisamente por ello, aunque me digan: «Eso no es propio de artistas», yo sigo corriendo."

Fragmento de "De qué hablo cuando hablo de correr". Haruki Murakami. Tusquets editores

lunes, 5 de marzo de 2012

One Caress



Well I'm down on my knees again
And I pray to the only one
Who has the strength
To bear the pain
To forgive all the things that I've done

Oh Girl
Lead me into your darkness
When this world is trying it's hardest
To leave me unimpressed
Just one caress
From you and I'm blessed

When you think you've tried every road
Every avenue
Take one more look
At what you found old
And in it you'll find something new

I'm shying from the light
I always loved the night
And now you offer me eternal darkness

I have to believe that sin
Can make a better man
It's the mood that I am in
That left us back where we began

domingo, 26 de febrero de 2012

sábado, 25 de febrero de 2012

Extension Of A Barn / PPA



from:

http://www.archdaily.com/197477/extension-of-a-barn-ppa/

Yo quiero vivir aquí...
....y ya está....sólo eso

Semienterrado y con vistas espectaculares,
"cantidad de construcción" mínima,
los árboles creciendo encima de mi cubierta...
y mi casa de piedra al lado por si me canso del cortén y de esa línea de cristal que me da una luz cenital tan cool e innecesaria

Manhattan a Poblenou



Sí sí, l'edifici està just al centre de la illa Almogàvers/Pallars/Pamplona/Álaba.
Des qualsevol dels carrers del perímetre, difícil de veure completament. Just al darrera de les terrasses del Razzmatazz...les nits de foscor+confusió no em van deixar fixar-me en ell quan pujàvem a la terrassa a fumar aquelles nits.
Fa poc vaig tenir accès a un terrat proper i me'l vaig trobar; un cas realment peculiar... l'investigaré.

Delafé, Señora!!!



Anoche...muuucho sudor en Apolo...yo también quiero esos tobillos de gomaaaa

Drive

Y la ost a su altura...no puedo dejar de escuchar ésto